به گزارش نافع، حضور حسن روحانی در جمع سرمایه داران امریکایی آن هم بعد از سفرهای مکرر هیات های اقتصادی اروپایی به ایران، معنایی جز این ندارد که دولت شفای درد اقتصاد ایران را در نگاه به خارج می بیند و چاره ای جز این نمیداند که اقتصاد را متخصصان خارجی با هزینه های هرچند گزاف بسپارد.

روحانی در این دیدار به شرکت ها و سرمایه گذاران آمریکایی چراغ سبز نشان داد که آماده حضور در ایران شوند و سپس به آنها گفت: بعد از توافق شرایط برای حضور سرمایه گذاران مناسبت تر شده است. امروز شرکتهای مختلف اروپایی و آسیایی برای سرمایه گذاری به ایران می آیند و از طرف ایران مانعی هم برای صاحبان سرمایه و فناوری و شرکتهای آمریکایی نیست که در اقتصاد ایران حضور رقابتی و شفاف داشته باشند.

وی همچنین از موضوعاتی سخن گفت که بر اساس آن شرکت های مذکور باید علاقه مند و تشویق به حضور و سرمایه گذاری در ایران می شدند: «در بخش صادرات و واردات، اقدامات گمرکی از 26 روز به سه روز کاهش یافته است.»

رئیس جمهور به درستی از حضور شرکت های اروپایی در ایران خبر داده است اما این که حضور این شرکت ها، چه اندازه منجر به سرمایه گذاری در کشورشده است، مساله ای است که هنوز هیچ عدد و رقمی از سوی دولت در این باره منتشر نشده است و البته که تا زمانی که سرمایه گذاری خاصی صورت نگرفته، عدد و رقمی هم در کار نخواهد بود.

به قول یک کارشناس اقتصاد، آش نذری  اقتصاد ایران روی اجاقی قرار گرفته و هر شرکت خارجی که وارد کشور می شود آن را برای لحظه ای به هم می زند و رصد می کند و سپس می رود. اما هنوز آشی پخته نشده و ملت هم در گوشه ای در انتظار اتفاق نهایی هستند.

رئیس جمهور در این دیدار همه تلاش خود را به کار بست تا علاقه شرکت های آمریکایی و سرمایه داران سرزمین سرمایه داری را به سمت سرمایه گذاری در ایران جلب کند. این همان کاری بود مقامات دولت وی در سفر هیات های اروپایی به ایران انجام می دادند. اما هنوز خبری از نهایی شدن حضور این شرکت ها و این که سیاست های دولت چه مقدار موفقیت آمیز بوده است، در دست نیست.

اما درست در روزی که حسن روحانی در نیویرک برای مخاطبان دنیای سرماهی داری سخن می گفت و از درهای باز ایران به روی آنان سخن می گفت، کارخانه دار اردبیلی در گفت و گو با یک رسانه محلی، از دلایل ورشکستگی و تعطیلی کارخانه خود حرف می زد و کمی آن طرف تر کارخانه دار همدانی می گفت که هم شرمنده کارگرهایش شده و هم خانواده اش و عرصه تولید، هیچگونه سودی دیگر برای او نداشته است. سایت محلی ایلام در همان روز از تولید کننده ای گزارش داد که خود را قربانی اقتصادی عاریتی و وارداتی توصیف می کرد و می گفت که همانند 15 هزار کارخانه تعطیل شده دیگری که از مشکلات متعدد رنج می برند، هیچ راهی فرا روی خود نمی بیند.

درست در روزی که حسن روحانی برای سرمایه داران آمریکایی صحبت می کرد، تولید کنندگان ایرانی آرزو می کردند که ای کاش دولت محترم، نشستی نیز با تولید کنندگان داخلی برگزار می کرد و دردهای آنها را می شنید و برای آنها از آغوش باز دولت سخن ها می گفت. اما افسوس که بنای دولت، چیز دیگری بود در نگاه سردمداران دولت، نیویورک، بسیار نزدیک تر از زنجان، ایلام و اردبیل بود.

درست در زمانی که رییس جمهور شرکت های امریکایی را دعوت می کرد تا برای سرمایه گذاری به ایران بیاید، دانشجویی در کنفرانس درسی خود این سئوال را مطرح می کرد که اصولا شرکت ها و سرمایه داران خارجی چه مقدار حاضر هستند تا توان، علم، تجربه مفید و فناوری لازم را وارد کشور کنند. او همچنین می پرسید الویت این سرمایه گذاران چه خواهد بود؛ رشد و توسعه ایران یا کسب سود از سریع ترین راه ممکن، بدون توجه به حواشی و عواقب نوع حضورشان در این کشور؟

درست زمانی که دولتمردان در نیویورک به سر می برند،هستند روزنامه نگارانی که دارند فریاد می زنند آقای رئیس جمهور، لطفا کمی هم به داخل نگاهی بیندازید واز تکیه چندین وزیر اقتصادی ربه وزارتخانه آقای ظریف،  بکاهید.

درست در همین زمان هسند روزنامه نگارنی که می گویند آقای رئیس جمهور فاصله همدان تا تهران بسیار نزدیک تر است از فاصله تهران تا نیویورک و اصولا بهتر است نشستی هرچند مختصر را با تولید کنندگانی داشته باشید که امروز درهای کارخانه هایشان بسته شده و کارگرانشان پی گیر نتایج انواع سفرهای آقای ظریف و شما در رسانه های خانگی شان هستند.

افسانه سامانی

پایان پیام/م