این پرسشی است که هر از گاه باید از خود بپرسیم تا بدانیم که رسانه‌ها چه جایگاهی در زندگی روزانه ما دارند. امروزه آگاهی از اخبار و رویدادهای روز جامعه، یکی از نیازهای حیاتی ما به شمار می‌آورد. ما باید بدانیم که در اطرافمان چه می‌گذرد تا برنامه‌هایمان را بر اساس آن تنظیم کرده و مطابق با شرایط روز تصمیم بگیریم.

در این بین، نشریات محلی به عنوان چشم بیدار مردم یک منطقه، نقش مهمی در انعکاس عملکرد دولت و مسئولان و مهمتر از آن، رساندن صدای مردم به آن‌ها دارند. نشریات استان همدان نیز در سال‌های اخیر با افزایش چشمگیر در تعداد نشریات و همچنین فعالان رسانه‌ای برای تحقق این مهم گاه برداشته‌اند؛ هرچند تلاش‌های انجام شده چندان رضایت‌بخش نیست و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران همدانی عمدتا به پوشش رویدادها و برنامه‌ها می‌پردازند تا تحلیل و نقد و گزارش. این کار، رسانه را به تریبون تبلیغاتی مدیران تبدیل کرده و فضایی رایگان برای نمایش سخن و تصاویر آن‌ها را فراهم می‌آورد.

از طرف دیگر نباید از خاطر برد که فضای نقد و انتقاد در استان همدان خیلی مهیا نبوده و مدیران به ویژه روابط عمومی‌ها به عنوان " حافظان پر و پا قرص منافع اداره خود" با هرگونه نقد، تحلیل و اعتراض منصفانه به شدت برخورد می‌کنند. در واقع هیچ یک از آن‌ها طاقت دیدن یک نقطه سیاه را در لوحی سپید ندارند و آن جا که قلم‌هایی از سر دلسوزی، فریاد مردم را به گوش مردم می‌رسانند؛ متهم به سیاه‌نمایی و نشر اکاذیب و باندبازی می‌شوند و فراموش می‌کنند که همین رسانه‌ها، یک سال تمام برنامه‌ها و رویدادهای خبری آن‌ها را داوطلبانه و بی‌چشمداشت پوشش می‌دهند. البته گاهی نیز برخی مدیران لطف کرده و پیغام و پسغام می‌فرستند که دست از نقد ما بردارید و در عوض ما هم از خجاتتان در می‌آییم.

به عنوان عضو کوچکی از جامعه خبری استان به این دست مدیران اعلام می‌کنم: ما قلم به دست گرفتیم و قدم برداشتیم تا حقایق را منعکس ساخته و با نمایش کژی‌ها و کوتاهی‌ها در ساختن شهر و جامعه خود سهیم باشیم؛ پس انعکاس مشکلات، رسالت ما و صداقت قلم و صراحت لهجه، ویژگی‌هایی است که با ما همراه است.

یادداشت: سمیه مظاهری