داستان تلخی دارد قصه غزه. داستان مدعیان حقوق بشر، داستان کودکان و زنان غزه، داستان سازمان ملل متحدی که متحد بودنش در حمایت از رژیم صهیونیستی است و داستان شورای امنیتی که شورایی است برای امنیت صهیونیست ها.

اما تلخی این داستان در رسانه‌ها نیز جریان دارد. جایی که صهیونیست ها همواره روی آن حساب ویژه‌ای باز می کنند و در سند راهبردی آنان که به پروتکل دانشوران یهود معروف است، آمده «اگر تدابیری را که درمورد مطبوعات اندیشیده ایم، به مرحله ی اجرا در آوریم، ذهن و فکر غیر یهودیان به تسخیرمان در می آید. و آنان، وقایع جهان را از پشت عینک های رنگینی که ما به چشم آن ها می گذاریم، می نگرند.»

 صهیونیست ها که با ایجاد غول های رسانه ای  همچون روپرت مرداک به تسخیر رسانه های جهان می اندیشند تا بتوانند گنبد آهنین رسانه ای همچون گنبد آهنین نظامی تشکیل دهند و نسل کشی غزه را در پشت پرده  هیاهوی خبری جام جهانی پنهان کنند و آن گاه که ناچار می شوند خبری از ماجرا پخش می کنند با دروغ پراکنی، پرتاب راکت از سوی حماس را  عامل کشتار مردم غزه اعلام می کنند.

اما جریان رسانه ای این بار خلاف جهت صهیونیست ها عمل کرد و صهیونیست ها به همراه غول های رسانه ای چون BBC ،CNN و فاکس نیوز نیز نتوانست صدای مظلومیت غزه را خاموش کنند. تصاویر تجمعات بی سابقه در نقاط مختلف جهان علیه رژیم کودک کش صهیونیستی نشان داد که گنبد رسانه‌ای صهیونیست‌ها علیرغم صرف بودجه‌های هنگفت همچون گنبد آهنین نظامی، توان مقابله با جبهه مقاومت و جریان رسانه ای حق را ندارد.

داستان غم انگیز غزه، درباره برخی روزنامه های زنجیره ای اصلاح طلبان نیز عبرت آموز است. روزنامه‌هایی که برای فلان آقازاده فتنه گر زندانی، رگ غیرت حقوق بشریشان بیرون می زند و هرروز به خوش رقصی برای آمریکایی ها و بزک کردن چهره آنان مشغولند در جریان جنگ سی روزه نقاب چهره حقوق بشری از چهره شان افتاد تا بار دیگر سخن رهبر معظم انقلاب را درباره برخی رسانه ها به یاد بیاوریم که فرمودند: برخی مطبوعات در داخل کشور پایگاه دشمن هستند.

این روزنامه ها که در جنگ غزه ابتدا سیاست بایکوت خبری را در پیش گرفتند و پس از اینکه با انتقادات بسیار مواجهه شدند با انتشار برخی کاریکاتور ها سعی در متهم کردن جبهه مقاومت داشتند به خوبی نقش خود به عنوان پایگاه های دشمن را ایفا کردند.

البته از افرادی که در فتنه 88 شعار «نه غزه، نه لبنان» را به نفع صهیونیست ها سر می دادند و نخست وزیر رژیم صهیونیستی از آنان به عنوان بزرگترین سرمایه خود در ایران می داند، خیلی جای تعجب نیست.

آنچه می توان از جمیع این حوادث نتیجه گرفت، آشکار شدن چهره واقعی کسانی است که در رسانه‌های خود ژست حقوق بشری می گرفتند و ادعای حرفه ای بودن می کردند و در واقع پیوند و اتحاد گنبد رسانه‌ای صهیونستی و روزنامه‌های زنجیره ای به خوبی روشن شد.

بهروز یاوری