آیا چنین برخوردی کمترین قرابتی با سیره امیر مومنان دارد ؟آیا در دیگر امور روش عدالت او که در برابر قانون چون یک فرد عادی ظاهر می شد و حتی از قاضی نگاه مساوی به او و شاکیش را طلب می کرد

در میان تاریکی های جهل و ستم ،در برهوت تنهایی بی انتهای بشر ، در اوج سرگشتگی وبی پناهی انسان های تازیانه خورده از خودکامگی ها و خود پرستی ها و لذت جویی ها خداوند پیامبری از جانب خود مبعوث کرد تا پنجره های نور وسعات را به روی اشرف مخلوقات بگشاید وغایت هستی را به مقصد خود نزدیک سازد ، بندگی انسان در برابر انسان به پایان برسد و پرستش اصیل ویگانه و زیبا تنها و تنها نثار پروردگاری شود که کوه ها و صحراها و کهکشان ها را آفرید .
محمد (ص) برانگیخته شد ودر مبارزه ای پردامنه و همه جانبه از درون و برون به نبرد با زشتی ها پرداخت .رسول خدا (ص) قد بر افراشت تا انسان از زنجیر های خود ساخته نجات یابد و به قرب الهی قرین شود .

او در گام نخستین خود به پیروزی های بزرگ دست یافت و توانست عقب مانده ترین اقوام زمانه را به امتی واحده تبدیل کند و پنجه در پنجه قدرت ها افکند و آنان رایکی پس از دیگری به زانو در آورد .وقتی پیامبر خدا دعوت حق را لبیک گفت و مسلمانان را در سوگ خود نشاند پایه های حکومت اسلامی رو به استواری بود ولی فرهنگ ناب محمدی واهداف اصیل و اخلاقی و اجتماعی با چالش جدی روبرو شد .
 پیامبر خدا از میان مردم رفت در حالی که قرآن و عترت خویش را بعنوان ودیعه های گرانبها و حبل متین نجات بجا گذاشت تا چراغ راهنمای بشریت باشند و در هنگامه های تردید و ابهام راه رستگاری را نمایان سازند .گویی سال ها پیش در یک تولد نورانی و در دل کعبه خداوند ذخیره ای نثار انسانیت کرده بود تا در چنین روزی پرچم عدالت و نیکبختی را برافرازد .علی پسر عم رسول خدا که از طفولیت لحظه ای از مراد خود جدا نبود رسالت خطیر امامت را برعهده گرفت ودر جهد و جهادی نو و سخت تر از جنگ های صدر اسلام رهبری مومنین راستین را از آن خود ساخت . علی (ع) خوب می دانست که در غیاب رسول خدا امت او با شدیدترین امتحانات الهی روبرو خواهند شد و هر آینه در مواقف مهم تاریخی تازیانه های انحراف و بازگشت به سنت های جاهلی بر شانه هایشان فرود خواهد آمد . سیل غنائم رنگا رنگ محصول فتوحات روزافزون سپاه اسلام چیزی نبود که سست عنصران و دنیاطلبان را خیره خود نسازد و ایمانشان به لرزه نیفکند .
مردمی که تا دیروز به حداقل هایی از زندگی خشنود بودند ونوشیدن شیری و داشتن سایه ای که از آفتاب سوزان دمی رهایشان سازد رفاهی بزرگ برایشان محسوب می شد اینک اسباب کاخ های ایران و روم را به چشم اعجاب می نگریستند و تازه مزه زندگی زیر دندانشان رفته بود هرآن میان ایمان و دنیا مخیر می شدند و چه بزرگان و شمشیرزنان نام آوری که مفتون چرب و شیرین دنیا شدند و گاهی به اعقاب خود بازگشتند . علی (ع) درجبهه های مختلف حفظ اسلام باید می جنگید ، خون دل می خورد ،سکوت می کرد ، فریاد می کشید ،می نشست ، بپا می خواست تا حقیقت ناب پیام پیامبرزنگار زمانه نگیرد وبه طوفان های رنگارنگ خدعه و حیله آسیب نبیند . علی (ع) یکه تنها در انزوا و در حکومت ، در خانه و در اجتماع همه سنگینی رسالت متعالی انسان مسوول را بر دوش می کشید . او در همه جا پدری بی همتا بود و در هر عرصه ای اوج تعهدو دور اندیشی و مسوولیت شناسی خویش را به نمایش می گذاشت . در خانه وبرای خاندان پیامبر (ص) پدر حقیقی بود ، برای همه یتیمان و در ماندگان پدری می کرد و برای امت سرگذشته ومفتون فتنه ها پدری واقعی بود . همه از وجود نازنینش بهره ها می بردند وجامعه با تکیه بر کوه استوارش به امنیت و آسایش می رسید .حالا ما که تندی های روزگار و شدائد زمانه تثبیت انقلاب را سپری می کنیم ، پول و ثروت زیر دندان بعضی از انقلابیون مزه کرده است و فساد اقتصادی خطر آفرین شده است خوب می فهمیم که راد مردی چون امیر مومنان با چه موج بلندی از طوفان ها به نبرد بر خواسته است .آری هنگامه مسوولیت و ریاست انقلابیون است و چه بسا که امروز برایشان سختر از روزگار انقلاب و جنگ باشد .امروز برای مبارزین انقلابی و مسلمان بیش از هر روز دیگر نیاز به سیره علی (ع) و الگو گرفتن از او نمودار شده است . رییس باشی ، میلیاردها تومان از بیت المال در دستت باشد ، زندگی در بهترین نقاط شهر با مسافرت های خارجی و داخلی درهتل های مجلل همه باشند و دل نسپاری و به یاد مستضعفان ساده زندگی کنی کاری علی گونه است . برخورد علی (ع) با نزدیکانش که دیناری اضافه ازبیت المال می خواستند یک تعارف نیست ، یک شعار برای مزین کردن سخنرانی ها نیست .متاسفانه کم نیستند مسوولینی که چون به کار گمارده می شوند اتوبوسی از خویشان و آشنایان خود را به همراه می آورند و این بلیه چون سنتی معمولی و عادی جاری و ساری شده است ! حضرتش بهتر از معاویه سیاستمدار بود و اگر کمال ایمانش نبود به راحتی می توانست که بیت المال را برای ادامه حکومت خود خرج کند . خزانه علی (ع) بارها خالی خالی شد و تکه نانی در آن باقی نماند چرا که قانون او هزینه کردن بیت المال برای همه مسلمین بود و نه برای حکومت به تنهایی . این رفتار امیر مومنان درست برخلاف دیگر حاکمان بود که ابتدا خرج خویش و حکومت خویش می کردند و ته مانده ای به مردم می دادند . علی (ع) چیزی برای خود نمی خواست و با بهانه های مختلف کفش وصله دار خود را نو وتازه نمی کرد .اینکه او شمع بیت المال را برای مذاکره شخصی خاموش می کرد امروز بیش از هر زمان دیگری باید چون تازیانه تنبه بر سر کسانی فرود آید که در استفاده از اموال مردم در راه های شخصی لحظه ای به خود تردید روا نمی دارند.کاش رایج شود که تعارف نکنیم . یا از علی (ع) دم نزنیم یا حداقلی از کردار اورا در امور مسلمین پیاده کنیم . راستی اگر مردم ببینند که مسوولین کوچک و بزرگ ملاحظه اموال مردم را دارند و در خرج کردن از آنها جانب احتیاط و دقت و امانت را رعایت می کنند تا چه حد امیدوار می شوند و حتی سختی ها را تحمل می کنند . درد آنجا در میان مردم رواج پیدا می کند که عده ای از مسوولین به راحتی زندگی می کنند و از رفاه بالابر خوردارند وحتی از دریافت یارانه استنکاف ندارند ! آیا چنین برخوردی کمترین قرابتی با سیره امیر مومنان دارد ؟آیا در دیگر امور روش عدالت او که در برابر قانون چون یک فرد عادی ظاهر می شد و حتی از قاضی نگاه مساوی به او و شاکیش را طلب می کرد در زندگی برخی از مسوولین جاری است ؟ واقعیت آن است که دم زدن از مولای بزرگ متقیان ساده است ولی عمل کردن به شیوه او سخت و دشوار است .امروز ما در تمام زمینه ها از عبادت تا خدمت به خلق ، از شجاعت تا ساده زیستی نیازمند آن سرچشمه زلال الهی هستیم و هرچه زمان بگذرد بیشتر پی می بریم که علی (ع) وروش و منش او دوای دردها و نادانی ها و بدی ها و ندانم کاری های ماست .

منبع: بولتن نیوز

انتهای پیام/ح