به گزارش نافع،  روستای هرهره در ۵۳ کیلومتری تویسرکان واقع شده است. مردم روستا همگی از ایل بزرگ مالمیر هستند و به گویش لکی تکلم می کنند. جمعیت روستای هرهره در حدود ۶ سال پیش ۲۵۰ نفر بود که به علل مختلف اهالی این روستا به جز یک خانواده همه کوچ کردند.

کرم رضا مالمیر به همراه ۶ فرزند خود که همگی ازدواج کرده اند  در روستای هرهره زندگی می کنند.

به روستا رفتیم.زنی از اهالی روستا در هوای سرد زمستان کنار تانکر آب ثابتی ایستاده بود و مشغول شستن لباس بود.

زنی با لباس محلی و بدون آلایش، تشت لباس در دستانش بود.از مردان روستا سوال کردم، گفت به شهر رفته اند. تا مردان روستا بیایند به نانوایی آنجا رفتم.نانوایی که البته نه بلکه مردم روستا با هزینه خود یک تنور ساجی خریداری کرده بودند و با کمک همدیگر نان می پزند.

زن روستایی گفت: قبلا سهمیه نان به ما می دادند ولی اکنون مجبوریم که آرد را با هزینه آزاد تهیه کنیم.

 او اضافه می کند: تقریبا ۶ نفر از ما خانم ها بیسواد هستیم و ای کاش مسئولین برای ما کلاس های نهضت سواد آموزی دایر کنند.

بچه ها نیز بازی می کردند،برایم سوال شد که جرا به مدرسه نرفته اند؟! دختر که به نظر می رسید ۱۲ ساله باشد گفت: من سحرم و با مریم و حدیث در هفته فقط دو روز به مدرسه می رویم. من و مریم کلاس پنجم هستیم و حدیت کلاس دوم.

سحر ادامه می دهد: من و مریم مجبوریم امسال پس از خواندن کلاس پنجم ترک تحصیل کنیم چون تا روستای اطراف فاصله زیاد است و ما خودرویی نداریم ودر زمستان هم رفت وآمد سخت و هزینه این کار برای خانواده مان زیاد است.

او می گفت:خیلی دوست دارم بازیگر شوم.

 مریم هم گفت: من که می دانم نمی توانم ادامه تحصیل بدهم و تنها به فکر اتمام کلاس پنجم خود هستم.

حدیث نیز گفت: ولی من میخواهم درسم را ادامه دهم و دوست دارم دندانپزشک شوم.

خانمی دیگر از اهالی روستا گفت : در روستای مجاور دختری را می شناسم هم سن و سال سحر او نیز دوست داشت ادامه تحصیل بدهد ولی به دلیل شرایط مالی بد و همچنین نبود امکانات برای رفتن به روستاهای بزرگتر و یا به شهر برای ادامه تحصیل مجبور شد با فردی که ۱۸ سال بزرگتر از خودش هست ازدواج کند که می گویند اعتیاد نیز دارد!

این خانم ادامه داد: برای حمام کردن ما با مشکلات زیادی روبرو هستیم.این روستا گاز ندارد و آب آن هم از چشمه ها تأمین می شود آب لوله کشی شده است ولی آنقدر نیست که بشود برای حمام از آن استفاده کرد.باید آب را درون ظرف بزرگی گرم کنیم بعد به حمام برویم.گاهی آنقدر سرد است که حتی در ماه هم یک مرتبه استحمام نمی کنیم.مسئول خانه بهداشت اینجا هم در هفته تنها یک روز در روستا حضور دارد و شاید اگر تمام هفته حضور داشت خانم کرم رضا مالمیر که در حدود ۴۰ روز پیش احتمالا به علت بالا بودن فشار فوت نمی کرد.

بزرگ روستا کرم رضا مالمیر آمد.کرم رضا که در حدود ۴۰ روز است همسر خود را از دست داده است از مشکلات و سختی های زندگی در روستا گفت:۱۱ پسر و یک دختر دارم ۶ پسرم به دلیل کمبود آب و مشکلات دیگر و عدم امکان تأمین معاش در روستا  به شهر رفته اند و اکنون من و پنج  پسر و دخترم که همگی ازدواج کرده اند در روستا هستیم.

با مشکلاتی همچون کمبود آب بخصوص در فصل تابستان دسته و پنجه نرم می کنیم.چشمه ها باید لایرروبی شود حتی در زمستان هم آب به آن اندازه ای که باید باشد نیست.

پارسال ۱۰ هکتار از باغ ما که بیشتر درختان گردو بودند خشک شدند و متحمل ضرر بسیاری  شدیم، گوسفندان ما نیز از تشنگی نزدیک بود تلف شوند که با کمک بخشدار با تانکر آبرسانی شد و خدا به ما رحم کرد.قنات ما خشک شده است و طبق قانون باید مجوز حفر چاه را به ما بدهند ولی گویا کسی نیست به ما کمک کند.

آقای مالمیر ادامه می دهد: ما اینجا زمین بسیار داریم ولی برای ساخت خانه در این زمین ها به وام احتیاج هست.

 بارها به فرمانداری و بنیاد مسکن مراجعه کرده ام. من باید با ۸۰ سال سن هر روز به شهر بروم و از این اداره به آن اداره که شاید وامی برای ساخت خانه و یا توسعه دامداریمان بدهند.آن هم اگر قبول کنند وام بدهند ضامن می خواهند و ما هم بدون ضامن هستیم.

چرا مسئولین خودشان به روستا نمی آیند و مشکلات را نمی بییند.ما در محرومیت زندگی می کنیم.مسئولین باید بیایند و مشکلات ما را ببینند و از ما سوال کنند. آن ها خودرو در اختیار دارند ولی ما مجبوریم با هزینه های مضاعف برای یک وام که با هزار دوندگی آخر به ما تعلق نمی گیرد به شهر برویم.

کرم رضا آهی کشید و گفت: ۱۰ نسل بیشتر از ما در روستای هرهره زندگی کرده اند.من جوانی خود را برای روستا گذاشتم اگر فرزندان من اینجا هستند به خاطر اصرار من است.ما کشاورز و دامداریم و در اینجا می توانیم مفید باشیم. بقیه اهالی روستا همه کوچ کردند ما هم می توانیم کوچ کنیم و برویم به شهر، گوشه ای نشسته و لقمه نانی بخوریم و تبدیل به مصرف کننده شویم.

به فرزندانم می گویم دولت قوی است می تواند کمک کند ولی …

 برای من دیگر سخت است چرا که این همه به فرزندان خود وعده داده ام و دولت هم کمک نکرده است دیگر برای من دشوار است که آن ها را قانع کنم به شهر نروند.

ما در شرایط سختی زندگی می کنیم ،از من سنی گذشته است ولی فرزندانم می خواهندآینده خوبی داشته باشند و اگر کمکی نشود مثل دیگر اهالی روستا به شهر مهاجرت می کنند.

کرم رضا مالمیر از مسئولین می خواهد که تکلیف را بر ایشان روشن کنند که آیا می خواهند کمکی دهند یا خیر؟!

در خصوص وام مسکن روستایی علی جلالی رییس بنیاد مسکن شهرستان تویسرکان در گفتگو با خبرنگار رودآور با تأکید بر اینکه مقاوم سازی مسکن روستایی از برنامه های اصلی این نهاد است، گفت: مأموران بنیاد مسکن در اقدامی یکپارچه خانه به خانه به درب منازل روستاییان رفته و برای تشکیل پرونده در رابطه با تخصیص تسهیلات بانکی مشغول فعالیت هستند و اگر خانواده ای  تمایل به استفاده از تسهیلات مقاوم سازی مسکن روستایی نداشته باشد به صورت کتبی اعلام می کند.

وی به بیان اینکه روستاییان برای ضامن نیز می توانند از طریق ضامن زنجیره ای اقدام کنند، تصریح کرد: در روش زنجیره ای به طور مثال سه نفر با استفاده از سفته ضامن یکدیگر می شوند و دیگر نیاز به ضامن کارمند نیست.

رییس بنیاد مسکن تویسرکان خاطرنشان کرد: تمام روستاییان می توانند از تسهیلات مقاوم سازی مسکن که در سال جاری بیش از ۱۲ میلیون تومان است و در سال آینده به ۱۸ میلیون تومان افزایش می بابد در صورت تشکیل پرونده بهره مند شوند.

بنا بر گزارش رودآور در حالی اهالی این روستا خود مشتاق هستند در روستا بمانند که بی توجهی مسئولین تیشه به ریشه زندگی آنان در روستا می زند و آنان به گفته خود مجبورند به شهرها مهاجرت کرده و تبدیل به مصرف کننده شوند.

آیا در شرایطی که رهبر معظم انقلاب بارها بر اقتصاد مقاومتی و توجه به تولیده کننده ها چه خرد و چه کلان تأکید کرده اند،  این بی توجهی مسئولین قابل توجیه هست؟!