به گزارش نافع به نقل از ایرنا، علیرضا رنجبر ضرابیˈ روز یکشنبه در گفت و گو با ایرنا افزود: تعداد قنوات لای روبی شده استان تا پایان دهه هشتاد 800 رشته بوده که این تعداد در سال 91 به 998 رشته افزایش یافته است.

وی همچنین گفت: با توجه به اهمیت و جایگاه قنات در آبیاری اراضی کشاورزی و کاهش هزینه های تولید، افزایش اعتبارات لایه روبی و احیا قنوات در استان ضروری است.

وی اظهار داشت: همچنین لایه روبی قنوات 15 درصد میزان آبدهی آنان را افزایش داده و از 151 مترمعکب در ثانیه به 210 متر مکعب در ثانیه رسیده است.

وی همچنین مزیت های لایه روبی و احیا قنوات را ، افزایش آبدهی، تولید ثروت برای کشاورزان، اشتغالزایی، جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش میزان تولیدات کشاورزی عنوان کرد.

رییس سازمان جهاد کشاورزی استان همدان همچنین از انجام کار مطالعاتی در استان برای شناسنامه دار کردن قنات های استان از سال 88 خبر داد.

رنجبر ضرابی گفت: تاکنون دو هزار 477 رشته قنات شناسایی شده در استان شناسنامه دار شده است.

وی با بیان اینکه بر اساس ارزیابی های انجام شده ، ملایر با 622 رشته دارای بیشترین قنات های استان است، افزود: نهاوند و اسدآباد به ترتیب با 115 و 117 رشته قنات دارای کمترین شمار قنات های استان هستند.

وی با اشاره به اینکه قنات های شهرستان های ملایر، رزن و تویسرکان مهمترین قنات ها به لحاظ طول و مقدار آبدهی در استان هستند، افزود: قنات دهنوآورزمان در ملایر، نوار در رزن و بلاشجرد در تویسرکان طولانی ترین و پرآب ترین قنات های استان هستند.

وی افزود: قنات نوار رزن با طول سه کیلومتر شامل 50 حلقه چاه است و قنات بلاشجرد تویسرکان نیز بیشترین دبی را با ظرفیت آب 40 لیتر در ثانیه دارد.

وی ادامه داد: کوچکترین قنات های استان یکصد تا 200 متر و بزرگترین قنات های استان نیز سه کیلومتر طول دارد.

رنجبر ضرابی در ادامه گفت: آب قنات دایمی است و در مواقع اضطراری کشت و احتیاج زراعت در مواقع حساس به آب، قطع نمی شود و همچنین منابع آب زیر زمینی توسط قنات دیر تمام می شود و مدت زمان استفاده از قنات طولانی تر خواهد بود.

وی تصریح کرد: 50 سال قبل بخش عظیمی از آب کشاورزی و شرب و روستایی از قنات ها تامین می شد بنابراین باتوجه به کاهش نزولات آسمانی و افت آب های زیر زمینی استفاده از قنات ها می تواند نجات بخش باشد.

وی ادامه داد: قنات نسبت به چاه های عمیق در مقابل سیل و زلزله آسیب پذیر است و بی توجهی به مرمت قنوات باعث خشک شدن آن ها می شود.