این نقالان در حاشیه هفتمین جشنواره زمستانی میهمان پایتخت تاریخ و تمدن ایران زمین شدند و با ضرب و زنگ، هنر نقالی را اجرا کردند.

برنامه با ضرب و زنگ مرشد محمدرضا معجونی از تهران آغاز شد و محسن میرزاعلی یا علی‌گویان به عنوان مجری بر روی سن حاضر شد.

میرزاعلی، میراث فرهنگی همدان را متولی کار بزرگی دانست چرا که برای دومین بار اقدام به برگزاری برنامه‌ای با محتوای نقالی کرده که همین برای نقالان بسیار ارزشمند است.

وی از همه نقالان برای حضور بر روی نیمکت‎هایی که بر روی سن جانمایی شده بود، دعوت کرد و همه با لباس‌های خاص خود در آنجا حضور یافتند.

با دعوت مجری از پدر نقالی ایران؛ سید مصطفی سعیدی که 65 سال از عمر خود را صرف نقل و نقالی کرده، نقل این هنرمند آغاز شد.

وی از زال و سیاوش گفت و شاهنامه‌خوانی را به گونه‌ای بسیار متبحر اجرا کرد.

سپس نقی صباغ پیشکسوت نقال و پرده خوان همدانی به روی صحنه رفت و در نقالی خود از گذشته‌های دور گفت.

مجری از حضار خواست به نکته جالب توجهی مبنی بر اینکه اکثر مرشدان همدانی هستند، توجه کنند و گفت: مهدی چایانی و نقی صباغ همدانی هستند، محسن میرزاعلی از طرف مادری همدانی است و همسر مرشد محمدرضا معجونی نیز همدانی است که همین باعث شد مرشد میرزاعلی بیش از نیمی از مرشدان را متعلق به استان تاریخی همدان بداند و همین امر حضار را به وجد آورد.

ابوالفضل ورمزیار طراح، کارگردان، پرده‌ خوان، علی‌نامه خوان‌، شاهنامه خوان، مسلط به زبان انگلیسی در نقالی و فعال در شبکه‌های سیما بود که برای نقالی آماده شد.

وی در ابتدای نقل، به خاطره‌ای از سفرهای نقالی خود اشاره کرد و گفت: در فرانکفورت برای اجرای علی‌نامه خوانی از وی دعوت می‌شود که در مسجدی اجرای برنامه کند.

وی پس از حضور متوجه می‌شود که نام آن مسجد عمربن‌خطاب است و باید در میان تعدادی از اهل تسنن برنامه اجرا کرده و از علی (ع) بگوید.

مرشد ورمزیار چنان با تسلط و تبحر از علی‌(ع) می‌گوید که همه آنها اشک ریخته و بر گفته‎های مرشد صحه می‌گذارند.

مجتبی حسن‌بیگی مرشد جوان کشور که اکنون صاحب نام نیز شده است، مرشد بعدی بود که دقایقی را نقالی کرد و سپس مهدی چایانی به رسم میزبانی به عنوان آخرین مرشد جمع برنامه خود را اجرا کرد.

اما آنچه در میان صحبت‌های مرشدان بیشتر نمود داشت، عشق به علی(ع)، حب وطن و در عین حال کمرنگ شدن هنر ثبت جهانی شده نقالی است که همین امر وظیفه مسئولان را برای حفظ این آئین نیاکان سنگین‌تر می‌کرد.