به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی نافع در ملایر، این عنوان با سه بخش از سخنرانی های امام خامنه ای شروع می شود:

۱-ما مخالف با حرکتهاى صحیح و منطقى دیپلماسى هم نیستیم؛ چه در عالم دیپلماسى ، چه در عالم سیاستهاى داخلى. بنده معتقد به همان چیزى هستم که سالها پیش اسم‌گذارى شد نرمش قهرمانانه؛ نرمش در یک جاهایى بسیار لازم است، بسیار خوب است؛ عیبى ندارد، اما این کشتى‌گیرى که دارد با حریف خودش کشتى میگیرد و یک جاهایى به دلیل فنّى نرمشى نشان میدهد، فراموش نکند که طرفش کیست؛ فراموش نکند که مشغول چه کارى است؛ این شرط اصلى است؛ بفهمند که دارند چه‌کار میکنند، بدانند که با چه کسى مواجهند، با چه کسى طرفند، آماج حمله‌ى طرف آنها کجاى مسئله است؛ این را توجّه داشته باشند.

۲-و چند روز پیش در ۱۴ شهریور نیز فرمودند:

در این سالها جبهه‌بندى‌هاى منطقه‌اى و جهانى هم آشکار شده. البتّه نرمش و انعطاف و مانور هنرمندانه و قهرمانانه در همه‌ى عرصه‌هاى سیاسى، یک کار مطلوب و مورد قبولى است، لکن این مانور هنرمندانه نبایستى به معناى عبور از خطوط قرمز، یا برگشتن از راهبردهاى اساسى، یا عدم توجّه به آرمانها باشد؛ اینها را باید رعایت کرد.

۳-همچنین در بررسی فیشهای مربوط به نرمش قهرمانانه سخنرانی ای با این مضنون در تاریخ ۱۷/۵/۱۳۷۵ قابل رویت است:

بزرگترین اشتباه براى ملت و دولت اسلامى ایران این است که خداى نخواسته این پشتوانه عظیم یعنى روحیه انقلابى را از دست بدهد زیرا جوشش و حضور انقلابى و تمسک به اندیشه‌هاى انقلابى است که این نظام را عظمت مى‌بخشد و قدرت مى‌دهد، احترام دیگران را بر مى‌انگیزد و راههاى ناهموار را بر روى ایران اسلامى هموار مى‌کند. رهبر معظم انقلاب اسلامى بر ضرورت پرهیز از حالت دفاعى در مسائل سیاسى به عنوان یکى از ویژگیهاى روحیه انقلابى تأکید کردند و فرمودند: نمایندگان سیاسى جمهورى اسلامى ایران در جهان باید تیزتر از شمشیر، نرم‌تر از حریر و سخت‌تر از سنگ و پولاد باشند. عرصه سیاست خارجى میدان نرمشهاى قهرمانانه است، اما نرمشى که در برابر دشمن تیز باشد. بنا بر این دیپلماتهاى ما باید در مواضع اصولى خود مستحکم بایستند و استقامت و پایمردى حضرت امام خمینى (رض) را الگوى خود قرار دهند.

۴-نکته ی ظریف در این ادبیات کلامی این است که ایشان سالها قبل(۱۳۴۴) در ذیل ترجمه ی کتاب صلح امام حسن علیه السلام هم شکوه مند ترین نرمش قهرمانانه ی تاریخ را بکار بردند.

۵-اما سوال این است که چرا امام خامنه ای یک ادبیات خاص را در اواخر دولت هفتم و ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی بکار می برند و دیگر از آن استفاده نمی کنند تا دولت یازدهم و ریاست جمهوری حسن روحانی به عنوان یکی از یاران هاشمی رفسنجانی؟؟

یعنی بعد از حدودا ۱۷ سال شرایط را طوری می بینند که نقشه راه را اینگونه تعریف کنند.

۶-بهتر است کمی در تاریخ کندوکاو کنیم:

در آن سال ها ایران چند سالی از جنگ رهایی پیدا کرده بود و ترمیم کشور هم چندسالی بود که شروع شده بود و از طرفی با حذف وقایع ۵۷ تا ۶۷ از تاریخ سیاسی کشور به علت این که در شرایط گذار قرار داشتیم در اصل ایران تجربه جدیدی را در عالم حکومت داری تجربه می کرد که قدمت آن حدودا ۸ سال بود.

هاشمی رفسنجانی و تیم همراهش در آن فضای سیاسی که در عرصه ی بین المللی نسبت به ایران متشنج بود دست به اقدامات اقتصادی انتقاد بر انگیزی زد و ایده هایی را برای توسعه مطرح کرد که تبعات اجتماعی وسیعی در داخل ایران داشت و این در کنار آن فضای مسموم که علیه ایران اعاده می شد سختی های فراوانی ایجاد می کرد از قبیل پرونده میکونوس و یا تحریم های مهم علیه شخصیت های ایرانی و اتهامات ریز و درشتی که به ایران زده می شد....

میزان رضایت مندی مردم را به نظرم با مشارکت کم رنگ در انتخابات ریاست جمهوری ششم یعنی حدودا ۵۰٫۶۶ درصد سنجید که این یعنی عدم موفقیت کامل دولت پنجم در عرصه سیاست که آن نشاط را به این سرعت انقدر کاهش داد که در تمام انتخابات های ریاست جمهوری برگزار شده کمترین میزان مشارکت مردمی است.

طوری که می بینیم امام خامنه ای در سال ۷۵ ادبیاتی که مربوط به صلح امام حسن علیه السلام می شود را بکار میبرد یعنی نرمش قهرمانانه البته با توجه به قیودی که برای آن مطرح می کنند! به عبارتی امام امت زودتر شرایط را دریافته بود.

۷-فضای اجتماعی در آن موقع از یک بی عدالتی و سختی سیاسی و فشارهای خارجی وارده بر کشور و از طرفی سیاستزدگی در برخی از سیاستمداران و جنگ قدرت و قدرت طلبی و عدم ثبات ولی فقیه جدید همه و همه دست به هم می دهند تا امام خامنه ای این ادبیات را بکار ببرند که نشان از قعودی موقتی در این برهه برای برون رفت از مشکلات، لازم است.

در ادامه با رای آوردن خاتمی که نمود این نرمش است وضع را آنگونه جلو می برد

به عبارتی احاد مردم جامعه دید انقلابی را همراه با سیاستهای هاشمی رفسنجانی در دو دوره تجربه کرده بودند لذا برای جدا شدن از این سیاستهای انتقادبرانگیز به دامن خاتمی پناه بردند که در ظاهر گویا بین سیاست او و هاشمی رفسنجانی تفاوت است اما در باطن او ادامه دهنده راه هاشمی رفسنجانی و عدول کرده از مواضع انقلابی است و این آن تدبیری بود که قدرت را در دست آندسته از سیاستمداران حفظ می کرد.

۸-رهبر جدید هم دوران تثبیت خود را می گذراند و به علت شرایط اجتماعی حاکم آنطور که باید بر نفوس احاد مردم همچون امام خمینی استوار نشده بود، به عبارتی آن کاریزما را بدست نیاورده بود که یکی از عوامل مهم آن همین کار هاشمی رفسنجانی برای بکار نبردن لفظ امام است و آن برد اجتماعی در بحث رهبری را کاهش داد.

گویی دیگر این امت امام ندارد بلکه صرفا یک مقام سیاسی محض به نام ولایت فقیه بر آن حاکم است.

۹-می بینیم که آن دسته از سیاستمداران و تشکلهایی که با انقلاب زاویه داشتند و به علت وجود شخص امام خمینی در حالت کما به سر می بردند بیدار شدند و ماهیت اصلی خود را نشان دادند چرا که فکر نمی کردند ولی فقیه جدید در برابرشان تاب بیاورد آنها هنوز به شخصیت امام خامنه ای پی نبرده بودند.

این بود که در دورانی موسوم به اصلاحات شروع به زدن پایه های شخصیتی انقلابی مردم کشور می کنند و در این برهه هماهنگ با دشمنان انقلاب تیشه به ریشه انقلاب می زنند.

۱۰-اما تدابیر سیاسی امام خامنه ای یعنی آن نرمش قهرمانانه که سبب شد چهره حقیقی اینان تا حدودی برای مردم روشن شود جواب داد و بعد از گستاخی های فراوان آنها در عرصه های اجتماعی مثل واقعه تیر ۷۸ و گندکاری سیاسی آنها در قضیه انرژی هسته ای و موفق نبودن در عرصه عدالت اجتماعی همه و همه دست به هم داد تا در سال ۸۰ مردم از هاشمی و دار و دسته اش از کارگزاران گرفته تا اصلاح طلبان به شدت روی بگردانند و گرد آن کسی که به خط رهبری نزدیک تر است روی بیاورند و پدیده ی سیاسی انقلاب اسلامی رخ دهد یعنی انتخاب محمود احمدی نژاد....

ادامه دارد ...

سهراب ساعی