به گزارش نافع، به نقل از رودآور، صدای انفجار به هوا برخاست، دستی، پایی قطع نشد، کسی ترکشی هم نخورد، اما دود غلیظ به آسمان برخاست، گاهی سفید و گاهی زرد، برای لحظاتی چشم چشم را نمی دید، سوزش چشم، تنگی نفس، بوی تند و ... شیمیایی، شیمیایی زدند، سریع ماسک ها را بزنید، اما دیر شده است، مگر یک ماسک در آن واحد برای چند نفر قابل استفاده است، رزمندگان گاهی در خرمشهر، اهواز و گاه در شلمچه این دودها را دیده بودند و دخترکی در حلبچه، صدای خس خس نفس هایش دل رزمنده ای را به درد آورد، نزدیکتر که شد ماسکش را برداشت، هنوز صدای دخترک را می شنید، ماسک را بر روی صورت او گذاشت و چفیه اش را دور سر و دهن خود پیجاند، اما و ...

حال سال ها گذاشته و دخترکی کنار بستر پدرش نشسته است، صدای اخبار تلویزیون به گوش می رسد، مجری از مذاکرات هسته ای می گوید و از دل نگرانی های رهبر و تعیین خط قرمزهایی که باید دولت مردان به یاد داشته باشند و تیم مذاکره کننده رعایت کند؛ خط قرمزهایی  برای حفظ حقوق ملت و عقب نشینی نکردن در برابر ظالمان زمان و ...

کم کم پدر به خواب می رود، تاول های دستانش هنوز زخم آلود است و همچنان با وجود گذشت سال ها، آب تاول ها گویا تازه اند، زن با دستمال سفیدش آرام آرام زخم ها را پاک می کند و  زیر لب یا "من اسمه دوا و ذکره وشفاء" می خواند و اما اینجا دخترکی نشسته و سعی می کند؛ تا اشک های مادر را یواش یواش پاک کند، نکند قطره هایش بر روی صورت پدر بریزد و او را بیدار کند و پدر اشک های مادر را ببیند، دخترک مدام با خود می گوید کاش در این هوای آلوده و هجوم ریزگردها امروز را در خانه می ماندی، من عروسکی نخواستم.

 صدای خس خس پدر به گوش می آید، نفس هایش به شماره می افتد و با سرفه های شدید از خواب برمی خیزید، مگر چند دقیقه خوابیده ای پدر! کپسول اکسیژن را دخترک با عجله می آورد و ماسکش را بر دهان پدر می گذارد، نفس بکش، نفس! اکسیژن کپسول به انتها رسیده و نفس هایی که حال هر سه با هم به شماره می افتدند، مادر فریاد میزند، پس آمبولانس چه شد و دخترک می گوید نزدیک است،  این بار آمبولانس به موقع رسید و پدر باز به بیمارستان انتقال یافت و دخترک به آسمان چشم دوخته، از خدا می خواهد فردا کسپول اکسیژن پدر پر باشد!

چند ساعتی که می گذرد، پدر به هوش می آید و می پرسد، از مذاکرات چه خبر؟! ... راستی چه خبر از مذاکرات؟!

به گزارش رودآور، امروز هشتم تیر ماه سالروز بمباران شیمیائی سردشت روز مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی نام دارد.

استفاده از جنگ افزارهای شیمیایی در جنگ تحمیلی با حمایت های کاخ سفید از سوی رژیم عراق یكی از این پارامترهایی است كه هیچگاه در این وسعت، در هیچ نزاع منطقه ای به كار نرفت.

وسعت این اقدام غیرانسانی و مغایر با قوانین بین المللی به حدی بود كه حتی شهروندان عراقی نیز از آن در امان نماندند، اسفند ماه سال 1366 نیز یادآور خاطره تلخ بمباران شیمیایی شهر حلبچه در منطقه كردستان عراق است كه طی آن صدها نفر از اهالی منطقه جان خود را از دست دادند.

به همین بهانه امروز پای صحبت یکی از جانبازان شیمیایی تویسرکان نشسته ایم.

استاد؛ جانباز شیمیایی تویسرکانی از خود می گوید

«غلامحسین استاد» جانبازان شیمیایی تویسرکانی است که در عملیات های مختلفی در طول هشت سال دفاع مقدس حضور داشته، امروز که به سراغش رفتیم دو ماهی می شود که پایش را به علت عوارض شیمیایی جراحی کرده است،البته جراحی های مختلفی برای روی وی در حین و پس از دوران جنگ تحمیلی برای بیرون آوردن ترکش ها و یا همین شیمیایی شدنش صورت گرفته است.

آقای استاد از لحظه شیمیایی شدن خود در گفت و گو با خبرنگار رودآور، می گوید: آن روز در شلمچه بودیم، هواپیماهای جنگی عراقی چند مرتبه ای رفتند و آمدند، اما صداهای انفجار مثل بمباران های همیشگی نبود، لحظاتی که گذشت دود غلیظی به آسمان رفت.

وی می افزاید: همه فریاد می زدند، شیمیایی زدند، تا ما از ماسک ها استفاده کردیم دیر شد و شیمیایی کار خودش را کرد، مضاف بر اینکه تعداد ماسک ها زیاد هم نبود و ما هم با بمباران شدید شیمیایی روبرو بودیم، دوستان بسیاری در آن عملیات، شیمیایی و هم آنجا شهید شدند و من هم شیمیایی شدم.

این جانباز دوران دفاع مقدس ادامه می دهد: پس از آن ما را به بیمارستان زیرزمینی اهواز انتقال دادند، اوضاع عمومی من و چند رزمنده دیگر وخیم می شود که پس از آن ما را با هواپیما به یکی از بیمارستان های تهران انتقال می دهند.

وی می افزاید: در طول جنگ در عملیات های مختلفی حضور یافته ام و حتی پس از نخستین مرتبه ای که شیمیایی می شوم، دوباره به چنگ باز می گردم تا از اسلام، انقلاب، ناموس و خاک خود دفاع کنم.

این جانباز شیمیایی دوران دفاع مقدس در پاسخ به این سوال که اگر باز آن شریط تکرار شود، آیا به جنگ می روید؟ می گوید: با وجود این همه دردهای چندین و چند ساله ام باز اگر خدایی ناکرده جنگی رخ دهد در صف اول رزمندگان خواهم بود، چرا که رضای خدا و ائمه را در دفاع از اسلام می دانم.

آقای استاد دارای دو زن و هشت پسر و پنج دختر یعنی 13 فرزند است که همگی آنان به همت  تلاش خود به مدارج عالی رسیده اند.

نقش زنان در دوران دفاع مقدس کمتر از رزمندگان نبود

و اما ما نباید نقش زنان در کنار رزمندگان هشت سال جنگ را فراموش کنیم.

خانم ردیفی همسر آقای استاد از فراز و نشیب های زندگی در کنار همسر جانباز خود می گوید: آن زمان که آقا غلامحسین به جنگ می رفت، ما و بچه هایمان در روستا زندگی می کردیم و به سختی فرزندانمان را در نبود وی با چنگ و دندان بزرگ کردیم، وقتی که از جبهه هم می آمد یا ترکش خورده بود و در بیمارستان بود و یا پس از مدتی دوباره به جنگ می رفت.

وی ادامه می دهد: زندگی کردن در روستا با بچه های قد و نیم قد در روزهای غیبت پدر سخت بود و حتی برای گرم کردن آن ها در زمستان برای تهیه نفت بسیار مشقت می کشیدیم، اما خدا را شکر آن گونه که مردم می گویند فرزندان خوبی تحویل جامعه داده ایم.

خانم ترکاشوند دیگر همسر آقای استاد نیز در گفت و گو با رودآور، گفت: شاید همه تصور کنند که زندگی با یک جانباز شیمیایی سخت است، اما من که در کنار همسر خود هستم، قاطعانه می گویم این گونه نیست و به شوهر خود افتخار می کنم.

شهرستان تویسرکان 67 جانباز شیمیایی دارد

به گفته «محمد داوری» رئیس بنیاد شهید تویسرکان نیز، این شهرستان 67 جانباز شیمیایی دارد که درصد شیمیایی محسوب شدن آنان بین پنج تا 55 درصد است.

رئیس بنیاد شهید تویسرکان با محکوم کردن کشورهای مدعی حقوق بشر به علت فروختن سلاح های شیمیایی و میکروبی به عراق برای رویارویی با رزمندگان کشورمان، گفت: کشورهای به ظاهر ابرقدرت دنیای غرب خوی انسانی در وجودشان نیست و همان گونه که در جنگ ایران و عراق با پشتیبانی های ظالمانه خود از عراق برای بمباران شیمیایی ایران استفاده کردند، امروز نیز بی رحمانه و ناجوانمردانه با تجهیز عربستان، اسرائیل و داعش با بمب هایی شیمیایی علیه مردم به ویژه کودکان و زنان مظلوم سوریه، یمن و عراق دست به جنایات خونینی زده اند.

سکوت مجامع بین المللی در برابر ساخت و فروش سلاح های کشتار جمعی در جهان شرم آورانه است

وی تصریح کرد: سرمداراران غرب تنها برای منافع خود از گروهای ضد بشری حمایت می کنند و با فروش سلاح های کشتار جمعی به ویژه سلاح های شیمیایی و میکروبی در سکوت مجامع بین المللی به دنبال غارت کشورهای مظلوم دنیا هستند و سکوت این مجامع شرم آورانه است.

به گزارش رودآور، ساخت، تولید و فروش سلاح های شیمیایی توسط رژیم غاصب صهیونیستی و کشورهای مدعی حقوق بشر در سکوت مجامع بین المللی در حالی رخ می دهد که هم اینان، کشورهای آزاده جهان از جمله فلسطین، یمن و سوریه را به بهانه دفاع از خاک با سلاح های کشتار جمعی تهدید کرده و مردم بی پناه آنان به ویژه کودکان و زنانشان را بیرحمانه به خاک  خون کشیده اند.

انتهای پیام/ح