به گزارش نافع، روزی شد سرنوشت ساز که لحظات و دقایقش با سرنوشت این انقلاب و مردمش گره خود و نگینی فروزان شد بر تارک روزشمار انقلاب اسلامی و مردمی ایران و خاطره ای ماندگار در ذهن پیر و جوان این مرز و بوم که در هر سالروزی با افتخار از آن یاد می شود و حوادث و وقایع متعدد آن سینه به سینه نقل می گردد. از همان واقعه ی نخستین که پیر مرید جوانان بار سفر بست و به دیاری ناآشنا رفت تا دورادور حامی ملت و مردم خود باشد تا روزی که دانش آموزان آزاده ی وطن صف به صف در کنار یکدیگر ایستادند و به پیروی از رهبر فرزانه ی خود قلم و کتاب های خود را بر زمین نهادند و راست قامت ایستادند تا قامت بلند رادمردی خود را به رخ دشمنان کوردل بکشانند و بالاخره روزی که دانشجویان ـ این جویندگان آزادی و آزادگی ـ دیوارهای پوشالی و سست استکبار را بر سرشان ویران ساختند و درفش شجاعت را بر بام آن افراشتند. اینها همه و همه یادآور رشادت زنان و مردانی است که سکوت را ننگ می دانستند و ایستادن و خروشیدن در قاموس زندگیشان تنها راه درست زیستن بود.

نوجوانانی که در سال های نخستین شکوفایی خود، آن هنگام که می بایست کوی و برزن میهنشان، میعادگاه بازی های کودکانه شان باشد؛ مقتل دوستان و همکلاس هایشان شد. آن هنگام که می بایست سرمشقشان لذت و شادی و نشاط کودکانه باشد، با خون رنگینشان گلگون گشت. و آن زمان بود که جان بازی و رشادت بازی کودکانه شان گشت. چه زود این نونهالان دیروز درس و مدرسه، مردان مرد کارزار و پیکار گشتند و اسوه شدند بر استواری و ایستادگی.

 اکنون سال هاست که این سالروزها می آیند و می گذرند و یادمان ها در ذهن ها ورق می خورند و آنچه باقی ماند این پرسش است که دانش ورزان و دانش آموزان اکنون درس ها و مدرسه ها، در کدامین اندیشه اند. در اندیشه ی بالیدن و بالندگی و یا آنچه دنیای پیرامون به آنها القا می کند. از مشغول شدن به دنیای بی رحم فناوری اطلاعات یا گم شدن در روزمرگی های درس و مدرسه و نمره ی 20 کلاس.

آنچه اندیشه ی این نوجوان و جوانان با آن همراه است کمتر از آنچه که همسن و سالهایشان در سال های نه چندان دور با خود می اندیشیدند؛ نیست و نباید چنین باشد. نوجوانان و دانش آموزان امروز و هر روز فردا، وام دار آن اندیشه های رشادت و شهادت هستند و خواهند بود و اندیشه هایشان همانند زمینی آماده ی کشت و زرع است که هر بذری که متولیان علم و اندیشه در آن بکارند همان را درو خواهند کرد.

 این اندیشه های ناب سازندگی و رویش تشنه ی دانستن و آگاهی هستند. بر ما دست اندرکاران و صاحبان علم و دانش است که بذری سالم و خوب فراهم آوریم و در این زمین های پاک تفکّر اندیشه بکاریم. اولین بذر ما همان کتاب های درسی و آموزشی است که در اختیار این نسل نواندیش و آینده ساز قرار می دهیم. کتاب هایی که میراث شجات و رادمردی گذشتگان و رشد و بالندگی آیندگان را در خود جای خواهد داد و نباید از یاد ببریم که اگر از درس رشادت و ایثار سخن می گوییم می بایست الفبای نخستین آن در پیش چشم این امیدان فردای کشور باشد. می بایست داستان این از خودگذشتگی ها متن کتاب و درس و موضوع انشا و نوشتن هر روزشان باشد. نباید به سالروزها و یادمان اکتفا کنیم. آنچه رشادت و دلیری را زنده نگه می دارد سخن گفتن و سخنرانی های یک روز در سال نیست. چرا که این سخن فرسایی ها را توانای زنده نگه داشتن این رشادت ها و دلیری ها نیست. زمانی بیشتر از یک روز در سال می خواهد. اگر این نونهالان باغ اندیشه وام دار میراث دانش آموزان 13 آبان 1357 هستند، باید با مفهوم ایثار و جانبازی زیست کنند و ببالند. در کتاب تاریخ خود با آن همراه شوند و در دفتر انشای خود بر صفحه ی سفید اندیشه ی خود بنگارند. باشد که نوجوانان امروز و فردای ما تنها وارث نام 13 آبان نباشیم و اهداف والای این شهیدان رشادت و رادمردی را در افکار و اندیشه دانش آموزان خود ساری و جاری سازیم.

پایان پیام/م