در هیچ کشوری امکان ندارد که همه مردم برای حل مشکلات خود ، شخصا یا بطور جمعی به نهادهای دولتی ذیربط مراجعه و مسائل ومشکلات خود یا منطقه خود را دنبال نمایند. به همین دلیل در همه کشورهای مترقی، قوانینی تدوین شده تا بتوان براساس آن گروهها و هر مجموعه ای که برای یک هدف خاص کار ویژه ای را ا نجام می دهند و اقشار مختلف بتوانند با تشکیل صنف مربوطه و انتخاب نمایندگان خود ، ضمن بیان و انتقال مشکلاتشان به مسئولین ذیربط از طریق آنان نسبت به پیگیری خواسته هایشان اقدام نمایند. خوشبختانه در جمهوری اسلامی ایران نیز « قانون نظام صنفی» بیش از۳۰ سال است که تصویب شده است . این قانون که درتاریخ۱۳/۴/۱۳۵۹ تصویب شده است،امور مربوط سازمان ، وظایف ، حدود و حقوق افراد واحدهای صنفی را تعیین می کند.

- متاسفانه درشهرهای کوچک ازجمله در کبودراهنگ ، وظایف اصناف صرفا به دریافت مبالغی و صدور مجوز ایجاد یک کارگاه یا محل کار ومغازه خلاصه شده است .این درحالی است که قانون فوق الذکر وظایف متعددی برای اصناف تعیین نموده است. به نظر می رسد اقشار مختلف مردم در منطقه کبودراهنگ با تشکیل ویا فعال نمودن اصناف ذیربط خود می توانند خدمت بزرگی به خود و منطقه نمایند. زیرا همه دارای« سرنوشت مشترک» هستند ودر یک موضوع خاص« اشتراک منافع »دارند.

- تجربه بسیار ی از کشورها ی صنعتی نشان داده که حضورتشکلهای کارگری،کارفرمایی مستقل وقدرتمند ،به کاهش هزینه های مبادلات و افزایش کارآیی سازمانی منجر می شود. اما در کشور ما و خصوصا درشهرستانها؛ نبود این تشکلها و یا مدیریت ضعیف آنهانتوانسته مجرایی برای بیان دیدگاههای جامعه هدف باشد و لذا موجب تراکم نارضایتی ها ودر مواردی ایجاد برخی مشکلات امنیتی شده است .اما می توان با طراحی و مدیریت صحیح ، ضمن از بین بردن مشکلات وموانع موجود، بی ثباتی موجود در بازار کار و سرمایه ، موجبات بهره وری در همه بخشهای منطقه کبودراهنگ ومتعاقبا افزایش علقه حاکمیت ومردم و درنهایت افزایش ثبات اجتماعی را فراهم نمود.

- همانطور که در یادداشت های قبلی خود اعلام کرده ام ومسئولین محترم منطقه و استان نیز برآن واقفند بیش از ۸۲ درصد مردم کبودراهنگ در روستا هستند و به کار ارزشمند کشاورزی و دامداری مشغول هستند اما فاقد صنف یا نماینده خاصی برای پیگیری امورشان می باشند. ضروری است در اولین اقدام با هدایت وحمایت فرماندار محترم، اموراصناف منطقه و جهاد کشاورزی کبودراهنگ ،اداره رفاه ،کار واموراجتماعی ،شوراهای اسلامی روستا وبا انتخاب خود کشاورزان منطقه اولین اتحادیه کشاورزان منطقه تشکیل و رسما اعلام موجودیت نماید و از بین خود افرادی را برای مدیریت آن انتخاب نمایند.

- علاوه بر کشاورزان، می توان اتحادیه قالی بافان، دامداران ،پیشه وران وسایر صنوف را به همین شکل (در صورتی که وجود ندارند) تشکیل داد. این اقدام برکات بزرگی در پی خواهد داشت .ازجمله اینکه مشکلات گروههای مختلف مردم ابتدا در بین خودشان بررسی و نهایتا به تشکیلات اجرایی منطقه مانند بخشداریها وفرمانداری منعکس می شود و درچند مرحله مورد ارزیابی قرار می گیرد و ظرفیت کارشناسان مربوطه ومسئولان محترم در فرمانداری یا جهاد کشاورزی یا هر اداره دیگر صرف بررسی مجدد آن نخواهد شد و در عوض با همکاری نمایندگان صنف مربوطه و کارشناسان امر ، راهکارهای حل مشکل مورد بررسی قرار می گیرد وتصمیمات مقتضی اتخاذ می شود.

هنر هر سازمان یا تشکیلات اداری این است که قبل از بروز مشکل ابتدا چند کار مهم را انجام دهد:

- مطالعه دقیق موضوع و بررسی علمی و میدانی آن

- تعیین و مشخص کردن ظرفیتها وفرصتهای موجود

- بررسی موانع و محدودیتها

- برآورد وتحلیل نیروی انسانی موجود درآن بخش و میزان تقاضا(نیروی متخصص و عادی)

- تدوین برنامه های مناسب برای هر موضوع با توجه به مقتضیات منطقه ای ، دموگرافی منطقه، نیروی انسانی ماهر وغیر ماهر درآن بخش، منابع مالی و لجستیک و...

همانطور که پیشتر نیز یادآوری نموده ام برای توسعه کبودراهنگ لازم است «به صورت راهبردی وجهانی فکرکرد و منطقه ای عمل نمود»

ادامه دارد....