به یمن آمدنت، پیمانه ملائک نور شد و شراب عارفان غزل، جوانمردان به مصباح هدایت تو دلخوش و خستگانِ روزگارِ غربت به سفینه نجات تو خرسند.

ای سلسله خوبان و نجیب زاده عصر ایثار، چشم علی(علیه السلام)، چراغ محمد (صلوات الله علیه)، « حسین »، مسیحای دین نبی، قدم بر دیدگان شیعه نهادی و زمین، لبریزِ حیات دوباره شد و علمدارت در رکاب تو زمین را مسخّر به حضور خویش نموده و بیرق بلند ایثار را در تمام دل‎های بیدار به اهتزاز در آورد.

حسین، کربلا در کربلا تو را می خوانم و کوفه کوفه از دشمنان تو بیزارم.

این مسیر سرخ کربلاست که در دل‎های بیدار پاسداران و جانبازانِ این خاک لاله خیز ، در باور انتظار به سمت طلوع، ظهور می کند.