آنچه که در اذهان برخی جوامع بشری غریبی می کند، حقیقتی است که اگر طالبش باشیم نه تلخ است ، نه پیچیده و نه دست نیافتنی.

وحید الوندی در یادداشتی نوشت: امروز جنگ های نظامی و سرد و گرم در عرصه های بزرگ بین المللی در مزحله بروز، ظهور و قدرت نمایی خود به نبرد اندیشه ها و تسلط نرم و فرهنگی تبدیل شده اند و غول های رسانه ای جهان به عنوان صحنه گردانان این نمایش های سلطه طلبانه در حوزه تمدن و فرهنگ بشری به مرجع دروغ پردازی های زیبا، جذابیت های فریبکارانه، رنگ و لعاب های سراب گونه و حیله ورزی های زیرکانه تبدیل شده اند.

آنچه رسانه های غالب جهان امروز با افکار عمومی جوامع بشری می کنند، تسلط هدفمند، جهت دهی شده و سازمان یافته با مقاصد سیاسی، سود آوری های کلان اقتصادی، سلطه جویانه و تجاوز طلبانه بر اندیشه ها و ذهنیت هایی است که بدون نشانی و از روی تردید به دنبال حقیقت به هر سو روانه هستند.

اکنون رسانه های غالب دنیا، جهان را آنگونه که خود می خواهند تصویر می کنند و ذهنیت افکار عمومی جهان را مطابق با مقاصد سیاسی و هژمونی قدرت طلبانه خود ترسیم می کنند نه آنکونه که هست و باید باشد.

در عصری که شعار" دروغ هر چه بزرگتر باشد، باوراندن آن به افکار عمومی آسان تر است" خط و مشی بسیاری از رسانه های معروف و مرجع دنیا شده، بسیاری از حقاایق و معادلات ساده در پس فریبکاری های به اططلاح حرفه ای و دروغ پردازی ها و جریان سازی های رسانه ای در تاریکخانه داعیه داران مدیریت صلح جهانی و مدافعان سینه چااک حقوق بشر بایگانی شده اند.

هنوز افکار عمومی جهان از یاد نبرده اند که برای اولین و آخرین بار در طول تاریخ حیات بشری، بمب های هسته ای از سوی کدام کشور سفیران کشتار کودکان، زنان و مردان هیروشیما و ناکازاکی شدند و هنوز بسیاری از نسل های کنونی در آن منطقه ناقص الخلقه به دنیا می آیند.

هنوز حافظه تاریخ به آلزایمر حاد مبتلا نشده که فراموش کند کدام کشور خود را مصلح جهانی می داند و از آن سوی دنیا به بهانه ایجاد دموکراسی و دفاع از حقوق بشر و جلوگیری از گسترش سلاح های کشتار جمعی به چهار گوشه دنیا لشگر کشی کرده و در میان انبوه کشتار انسان های بیگناه، خشونت ورزی های ویرانگر و حمام های خون و تاریکخانه های شکنجه فریاد دموکراسی خواهی سر داده است.

بر اساس اخبار متواتر برخی رسانه ها از زمان آغاز اشغال افغانستان به دست نیروهای آمریکایی کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر در این کشور با رشد ۴۰ برابری روبه رو شده و این در حالی است که افعانستان در تمام این مدت هرگز روی آرامش را به خود ندیده و شهروندان عادی این کشور بارها قربانی حمله های پهبادهای آمریکایی شده اند که مدعی اند مولضع طالبان را هدف قرار می دهند.

براستی آمریکا نمی خواهد یا نمی تواند افغانستان را از وجود گروه های سازمان یافته تروریستی مانند طالبان، القاعده و نظیر آن پاکسازی کند؟

اگر تحقق این امر خواسته آمریکا نیست، چرایی حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان علامت سول بزرگی را در ذهن ایجاد می کند و اگر توانایی تحقق این امر را ندارد بهتر است از نقش آفرینی در نقش داعیه دارمصلح جهانی و مدافع حقوق بشر در همه نقاط این کره خاکی دست بردارد.

تاریخ همچنین اشغال عراق به دست نیروهای آمریکایی را به خود دید که به رغم کشتار و شکنجه بسیاری از مردم این کشور هرگز اداعاهای ایلات متحده مبنی بر وجود کشتار سلاح های هسته ای در عراق اثبات نشد و ناامنی و کشتارهای قومی، مذهبی و سازمان یافته در بازه زمانی اشغال به اوج خود رسید.

امروز نیز دخالت های غیر قابل انکار نظام سلطه جهانی در کشتارهای اسف بار و فشارو جنایات ضد انسانی در سوریه، بحرین و حتی اوکراین و مناطقی از عربستان به وضوح قابل مشاهده است.

ایالات متحده آمرکا کنون از بیش از ۳۰۰ کلاهک هسته ای برخوردار است و تاریخ گواهی می دهد که تها این کشور از بمب های هسته ای بر علیه انسان ها استفاده کرده، اما رسانه های دروغ پرداز و فریب پیشه غرب آنچنان مدیریت افکار عمومی جهان را در دست گرفته اند که به راحتی نظام سلطه جهانی و آمریکا را طلایه دار مبارزه با سلاح های هسته ای در جهان معرفی می کنند و با صراحت اعلام می کنند: ایران باید نگرانی های جامعه جهانی در مورد فعالیت های هسته ای خود را برطرف کند! ایرانی که به قول خود آنها هنوز به فن آوری تولید بمب هسته ای دست نیافته!

باید از خود بپرسیم چگونه مات حرکات حرفه ای رسانه ها در صفحه شطرنج جهانی شده ایم که رژیمی جعلی صیهونیستی با برخورداری از کلاهک های متعدد هسته ای در مقابل هیچ نهاد بین المللی و رسمی به هیچ عنوان پاسخگو نیست و. حتی ان. پی. تی را امضا نکرده اما سران این رژیم غاصب هر روز قلم به دست خط قرمز می کشند که ایران خطرناکی را دریابید که تا چند ماه آینده به فن آوری تولید بمب هسته ای دست خواهد یافت!

آیا باید آن قدر مسحور حرفه ایی گری و ابر دروغ های به ظاهر زیبا و انسان دوستانه جریان عالب رسانه ای جهان شویم که در دریافت حقیقت با تمام سادگی و روشنی خود دچار تردید شویم؟!

اما سوال بزرگ اینجاست که این هژمونی قدرت طلبانه و تجاوزگرانه ضد فرهنگی و رسانه ای تا کجا می تواند به مسیر مزوارنه و تسلط خواه خود ادامه دهد؟

آیا نظام ناعدلانه مدیریت جهانی با توجه به تحولات عظیم منطقه و جهان همچنان می تواند به یکه تازی های خود ادامه دهد؟