اختر نیازپور زنی است رنج‌کشیده، قدی خمیده دارد و عصا بر دست با لهجه‌ی شیرین کردی، فارسی صحبت می‌کند. وقتی صحبت از محمدجعفر رضایی، فرزند شهیدش به میان می‌آید صدایش می‌لرزد و برق چشمانش را می‌توان به وضوح دید. او در پاسخ به این سوال که چند سال در انتظار خبری از فرزندش بود، گفت: سواد ندارم به همین دلیل خیلی نمی‌توانم دقیق بگویم. در سال 61 به همراه دوازده نفر از دوستانش که شش نفر آنها شهید و شش نفر دیگر به اسارت دشمن درآمدند و یک نفر دیگر از همرزمانش که به درجه جانبازی نائل آمد، به جبهه اعزام شدند. من 15 سال چشم‌انتظارش بودم. تابستان سال 76 پایانی بود بر چشم انتظاری 15 ساله ام. از پاره دلم محمد جعفر فقط چند تکه استخوان و پوتین‌هایش که لابه لای یک تکه پارچه سفید بود برایم آوردند.