به گزارش نافع، صدام جنگ با ایران را با ورود نیروهای زمینی‌اش به ایران و بمباران هوایی فرودگاه‌های اهواز، تهران، همدان، سنندج، تبریز، بوشهر، کرمانشاه و اسلام‌آباد در ۳۱ شهریورماه ۱۳۵۹ آغاز کرده بود و سه ساعت پس از آن، طعم نخستین پاسخ ایران را چشیده بود؛ زمانی که ۸ جنگنده فانتوم، در عملیاتی به نام انتقام، ۲ پایگاه هوایی شعیبیه و کوت را در خاک عراق بمباران کردند.

انتقام، عملیات کوچکی بود؛ چیزی برای سرگرم نگه داشتن عراقی‌ها تا عملیات اصلی زیر نظر فرمانده نیروی هوایی طرح‌ریزی شود. سرلشکر جواد فکوری، دستور طرح‌ریزی عملیات گسترده هوایی به خاک عراق را صادر کرد و طرح ۹۹ صفحه‌ای آن در آخرین دقایق شب ۳۱ شهریور آماده شد. تا صبح، پایگاه‌های هوایی تهران، همدان، بوشهر، تبریز، دزفول، شیراز و اصفهان مشغول آماده‌سازی هواپیماهایی بودند که باید با طلوع خورشید عملیات را آغاز می‌کردند.

نخستین روز پاییز آخرین سال دهه پنجاه خورشیدی، برای عراق خوشایند نشد. عملیات سایه البرز که طرح عملیاتی‌اش کمان ۹۹ نام داشت، همزمان با نخستین دقایق بامداد آغاز شد. عراق تا ظهر آن روز، شاهد حضور ۱۴۰ فروند هواپیمای بمب‌افکن بر آسمانش بود. جنگنده‌هایی که با پشتیبانی اف ۱۴های لب مرز، خود را به فرودگاه‌های ایران رساندند.

خورشید که در غرب عراق غروب کرد، گزارش این عملیات روی میز صدام بود. پایگاه‌های هوایی بغداد، العماره، نینوا، ذیقار، بصره و کرکوک ویران شده و فرودگاه‌های اصلی کشور از کار افتاده بودند. دو پالایشگاه نفت کرکوک و بصره خسارت بالایی دیده و مخازن نفت موصل و تاسیسات گازی کرکوک به شدت آسیب دیده بودند. این‌ها جدای از لطماتی بود که به پل‌های ارتباطی، تأسیسات نظامی و هواپیماهای جنگی عراق وارد شده بود. عراق تا ماه‌ها پس از این عملیات توان پشتیبانی هوایی از نیروهای زمینی‌اش را نداشت.