به گزارش نافع، خاطره:دكتر چمران را كه از اتاق عمل مى‏آوردند، مى‏خندید. فكر مى‏كردم كه به تهران منتقل و تا مدتى راحت مى‏شویم. به او گفتم: مى‏رویم؟ با خنده گفت: نمى‏روم. اگر بروم تهران، روحیه بچه‏ها ضعیف مى‏شود. هنوز كار از دستم بر مى‏آید، نمى‏توانم بچه‏ها را رها كنم، در تهران كارى ندارم. حتى حاضر نبود در آن شرایط كه پایش در گچ بود، كولر روشن كند. خون ریزى داشت؛ اما در عین حال مى‏گفت: چطور كولر روشن كنم، وقتى بچه‏ها در جبهه زیرگرما مى‏جنگند؟   شهید مصطفي چمران